Post wielowątkowy z pszczołami w tle

Dziś z okazji środy z książką (odsyłam do bloga Magdy po szczegóły klik) chciałabym opowiedzieć Wam o ostatnio przeczytanej książce. Było o niej głośno zanim jeszcze się ukazała, przeczytało ją już miliony ludzi, w tym i ja. Jest to "Historia pszczół" norweskiej pisarki Maji Lunde. Akcja dzieje się w trzech płaszczyznach, w roku 1857 w Anglii, współcześnie w 2007 roku w Stanach Zjednoczonych i 2098 roku w Chinach. Prawie 250 lat historii pszczół. Jestem prawie pewna, że wszyscy znają słynne stwierdzenie Alberta Einsteina „jeśli z Ziemi zniknie pszczoła, człowiekowi pozostaną tylko cztery lata życia; nie ma więcej pszczół, nie ma więcej zapylania, nie ma więcej roślin, nie ma więcej zwierząt, nie ma więcej ludzi…” Zaczynając chronologicznie, historia opowiada pierwsze próby zapanowania nad tymi owadami, pierwsze konstrukcje nowych uli pozwalających na bardziej efektywną i wydajną gospodarkę pszczelarską. Gdy wydaje się, że człowiek wie już wszystko o hodowli i zwyczajach pszczół, te małe stworzenia zaczynają nagle z niewyjaśnionych przyczyn ginąć. Koszmarem każdego hodowcy jest zobaczyć kilkaset swoich uli pustych, cisza na na takiej plantacji aż boli, a widok opuszczonych królowych, zostawionych na śmierć głodową rozdziera serce. W 2098 r pszczół już nie ma. Ostatnia padła w 2045 roku. Ludzkość musiała stawić czoła zupełnie niewyobrażalnym problemom. Najlepiej poradziły sobie Chiny, gdzie wielkie połacie pól, zamienionych na plantacje jabłek i grusz funkcjonują dzięki ręcznemu zapylaniu kwiatów. Fascynująca historia, oczywiście zarwałam ze dwie noce, tak mnie ciekawiła a zarazem przeraziła ta historia. Czy ludzie wyciągną wnioski z tej opowieści? Czy da się odwrócić bieg historii? Czy "najtaniej" i "najwięcej" to dwa najważniejsze słowa w naszej erze? Chciałabym wierzyć, że jeszcze nie jest za późno. Polecam bardzo!

Aktualnie na drutach dalej sweterek z poprzedniego tygodnia. Rękawy już zrobiłam i grzecznie dziergam poły korpusu. Na razie bez większych niespodzianek. Pierwsze przymiarki wypadły pozytywnie, więc jestem dobrej myśli:)

Chusta już zblokowana, nitki pochowane, będzie prezentem dla pewnej osoby:)

W pięknych okolicznościach przyrody została szczęśliwie obfotografowana. Na szczęście roje wszelkich owadów, trzmieli, pszczół i innych, które tam grasowały napawały mnie optymistycznie po tej lekturze. 

Ci którzy śledzą moje konto na instagramie, wiedzą już, że długo wyczekiwany rower dojechał szczęśliwie. Kto by pomyślał, że rama i dwa kółka mogą dać mi tyle szczęścia. Radość jest nie do opisania, zmienił mi się komfort jazdy, po szutrach sunie niczym strzała, gdy jadę po asfalcie lub po ścieżkach rowerowych wydaje tak piękny dźwięk, że gęba mi cieszy na samą myśl o jeździe. Oto on, mój niezastąpiony przyjaciel rowerowych wycieczek:)))

Waży tyle co nic, w końcu bez wypluwania płuc podjeżdżam pod górki większe i mniejsze, których u nas bez liku. Generalnie jestem w rowerowym raju:))

Kilka fotek z wczorajszej wyprawy na Górę Zamkową. W końcu, już jak mam czym, to  pojeździłam po "szczycie", z tej radości nawet ze trzy razy okrążyłam prastare siedlisko Jaćwingów, jeżdżąc po kamieniach, które są pozostałością po murach obronnych ostatniej twierdzy Jaćwingów.

Sprawy osobiste powoli się prostują, jestem pozytywnie nastawiona na przyszłość, chociaż staram się już nic nie planować, z drugiej strony, to naprawdę nie muszę nigdzie wyjeżdżać, zobaczcie w jak pięknym miejscu jest mi dane żyć:))  Ilekroć opuszczam granice miasta sama nie mogę wyjść z podziwu nad tak wielką wirtuozerią twórczą, jeżeli chodzi o powstanie tego kawałka ziemi. Nic mi więcej do szczęścia nie trzeba:)) (Pod warunkiem, że wszyscy są zdrowi) 

Pozdrawiam Was bardzo, bardzo serdecznie i zapraszam na dniach na prezentację chusty w najbardziej nieokreślonym kolorze świata:)))

Wiola