Trasa rowerowa w Góry Sudawskie

Nie wiem, czy wiecie, ale na Suwalszczyźnie są góry! Wprawdzie w porywach osiągają 250 m n.p.m. ale są:) Chociaż ciekawość mnie już zaprowadziła w tamte tereny i przejechałam się kilka razy samochodem, to zawsze ciągnęło mnie w tym kierunku odkąd pamiętam i sama sobie obiecałam, że wrócę tutaj na dwóch kółkach. Tak się złożyło, że przyjechał akurat brat, nie do mnie niestety:) ale na maraton, który odbył się w niedzielę, jednak zważając na to, że my wszyscy mamy silnie zakorzenione tradycje cyklistyczne, zaproponowałam chłopcom krótką "przejażdżkę" przedmaratonową w Góry Sudawskie, o których istnieniu nie mieli bladego pojęcia. W tym celu załadowaliśmy rowery w Ogórka i pojechaliśmy w kierunku Wiżajn, znanych z tego, że jest tu najzimniej w Polsce.

Trasa rozpoczyna się w Wiżajnach, my parkowaliśmy obok Urzędu Gminy. Teoretycznie szlak jest żółty, ale po drodze nie widziałam ani jednego żółtego oznaczenia, więc bez mapy nie ma sensu nawet wyruszać.

 W związku z tym, że swój "rower górski" pożyczyłam bratu, sama jechałam na tzw. kanapowcu:)) Trasa będzie przebiegała przez Wiżajny - Sudawskie - Maszutkinie - Makowszczyzna - Marianka - Wiżajny całość 17.5 km ot taki spacerek. 

Po wyjeździe z miasteczka, kierujemy się na Sudawskie. Cała trasa jest bardzo widokowa. Krajobraz usiany jest wąwozami, morenami i kemami. Wszysko jest poprzecinane strumykami i jeziorami. Poza tym mamy maj, więc wszystko zaczyna kwitnąć, normalnie bajka! 

 Mijamy po lewej stronie Torfowiska Gór Sudawskich.

"Torfowiska Gór Sudawskich położone są na Pojezierzu Wschodniosuwalskim, w obrębie mikroregionu Garb Wiżajn. Obszar ten charakteryzuje się młodoglacjalnym krajobrazem z znacznym nagromadzeniem polodowcowych form terenu, zwłaszcza kemów. Północna część Garbu Wiżajn określana jest jako Góry Sudawskie. (...) Najistotniejszą rolę pełnią specyficzne postaci torfowisk przejściowych, charakteryzujące się wyjątkowym - jak na tego typu ekosystemów - bogactwem gatunkowym. Rozwijają się one w zagłębieniach bezodpływowych, co sprzyja ich acydyfikacji.
Przejawem (a jednocześnie istotną przyczyną) zakwaszania tych siedlisk jest ekspansja torfowców, w tym typowych gatunków wysokotorfowiskowych. Jednak mimo takich zmian w hydrologii i roślinności, powierzchnia torfowisk ma nadal kontakt z wodami stosunkowo zasobnymi w jony wapnia. Skutkuje to obecnością gatunków związanych z torfowiskami alkalicznymi, w tym obficie występujących storczyków oraz innych roślin uważanych za kalcyfilne (jak kruszczyk błotny, dziewięciornik błotny i turzyca dwupienna).
Warto podkreślić, że na tych sześciu niewielkich torfowiskach przejściowych występuje aż 20 gatunków z Czerwonej Listy Roślin i Grzybów Polski (Mirek i in. 2006) i Polskiej Czerwonej Księgi (Kaźmierczakowa, Zarzycki 2001). Wiele z nich, w tym te najrzadsze - jak turzyca strunowa, turzyca skąpokwiatowa, wełnianeczka alpejska, kukułka bałtycka, kukułka i wierzba lapońska tworzą obfite i stabilne populacje.
Podstawową cechą odróżniającą torfowiska w Górach Sudawskich od płatów tego siedliska na obszarach kraju, jest wyjątkowo obfite występowanie gatunków borealnych, w tym uważanych za relikty glacjalne (jak wierzba lapońska, turzyca skąpokwiatowa czy wełnianeczka alpejska)" Cytat pochodzi ze strony obszary.natura2000.org.pl
Prawda, że opis robi wrażenie! Botanicy byliby pewnie w raju:)) Jedziemy dalej. Dojeżdżamy do drogowskazu kierującego nas do ruin folwarku Sudawskie. Droga wzdłuż której rosną filmowe wręcz wierzby,  malowniczo opada w dół. 

"Dwór Sudawskie wybudowany został na początku XX wieku w stylu zakopiańskim. Miał elewację z drzewa modrzewiowego. Jego wymiary wynosiły 12 na 30 m. Dodatkowo budynek zdobił taras 4 na 7 m wyłożony terakotą oraz nakryty zadaszeniem wspartym na dwóch masywnych filarach.

Dwór otoczony był parkiem z okazałymi drzewami, krzewami ozdobnymi oraz kwiatami. Budynki gospodarcze (stodoła o wymiarach 14 x 45 m, chlewnia 7 x 28 m, obora 10 x 60 m oraz pomniejsze zabudowania) oddalone były od dworu na odległość około 100 m. Przy alei wjazdowej znajdował się staw rybny. W centralnym punkcie podwórza stała drewniana dzwonnica (służyła do ogłaszania pobudki, przerwy obiadowej oraz końca pracy). Po drugiej stronie parku, z tyłu dworu znajdował się ogromny sad (część drzew rośnie do dziś). Obok stały czworaki dla służby i robotników" Cytat pochodzi  ze strony opencaching.pl

Niestety musimy ostro wysilić wyobraźnię, bo po dworze zostało tylko to:

Niemniej jednak miejsce to jest niezwykle urokliwe i bardzo działające na wyobraźnię:) Opuszczamy teren "ozdobną aleją" i kierujemy się na lewo by zobaczyć pozostałości po Jaćwingach.

Znak nas pokierował w... krzaki, jeżeli jest tu jakieś grodzisko, to bardzo dobrze zamaskowane, niestety nie udało się nam go odnaleźć:((( Następnym razem....

Zawracamy do  skrzyżowania tam gdzie zjeżdżaliśmy do ruin dworu i tym razem skręcamy w lewo na drogę szutrową. Jak wcześniej wspominałam, nie ma tam żadnych oznaczeń, musimy kierować się za pomocą mapy w kierunku Makowszczyzny. 

Za chłopakami tylko się kurzyło:)))

Jesteśmy w samym sercu Gór Sudawskich. Będzie mało gadania, a dużo patrzenia.

Jedziemy dalej szutrową drogą, aż dojedziemy do asfaltu, czeka nas niezły zjazd ze stoku Góry Rowelskiej, zdjęć z wiadomych przyczyn nie będzie:)) Tutaj trzeba uważać, bo po dość intensywnym zjeździe i przekroczeniu dozwolonej prędkości na drodze, musimy ostro skręcić w prawo w kierunku Marianki. 

I od tej pory, skoro był zjazd, będzie też mozolny podjazd, widoki jednak rekompensują wzmożony (przynajmniej dla mnie na tym rowerzyku) wysiłek.

Ostatnie 600 m i jesteśmy w miejscu początkowym:))

Jeszcze mapka

Podsumowując trasa łatwa, trochę podjazdów, szczególnie w końcowym odcinku trasy, jednak z odpowiednim rowerem nie będzie żadnych problemów, poza dość słabym oznakowaniem szlaku nie widzę w nim żadnym wad, wręcz przeciwnie, mocno urozmaicona, mocno widokowa, jest na czym oko zawiesić:)) I tak właśnie spędzamy wolne chwile. Dziękuję za wspólnie spędzony czas:)) 

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie:))

Wiola (z obstawą:))