Kochając pana Danielsa

Zawzięłam się i jest post w terminie, w środę i razem z innymi koleżankami zapraszam na WCiDz (szczegóły na blogu Magdy klik)

Po książkę "Kochając pana Danielsa" Brittainy C. Cherry sięgnęłam z wielką ochotą, choć zaletą/wadą czytania książek na czytniku jest to, że nigdy nie wiesz o czym będzie książka (brak okładek i opisu na ostatniej stronie). Szybko i pobieżnie spojrzałam tylko na łączną ocenę innych czytelników i z jeszcze większym zapałem wzięłam się za lekturę książki, która ma ponad 8 punktów w 10 punktowej skali. Po dość dramatycznym początku stwierdziłam, że mam do czynienia z historią miłosną...dla nastolatek:))) Od początku, Ashlyn właśnie pochowała swoją siostrę bliźniaczkę, tę lepszą, bardziej kochaną siostrę. Wraz z ukochaną siostrą pochowała cząstkę siebie. Matka od początku miała jej za złe, że to ona jest żywa. Bez jakichkolwiek wyjaśnień, postanawia oddać ją pod opiekę ojcu, z którym dziewczyna nie miała żadnego kontaktu, nie uczestniczył on w życiu swoich córek i praktycznie są sobie obcy. W pociągu, w drodze do domu ojca jej wzrok krzyżuje się z najpiękniejszymi błękitnymi oczami (!!!) jakie kiedykolwiek widziała, a należą one do Daniela Danielsona, sympatycznego chłopaka, który w dość krótkim czasie pochował matkę, dziewczynę i ojca. Para umawia się ze sobą. Spędzają ze sobą miły wieczór. Nawet zakochują się w sobie. Dziewczyna jest w ostatniej klasie liceum. Czeka ją jeszcze konfrontacja z nową szkołą, klasą i nauczycielami. Jakąż niespodzianką okaże się fakt, iż jej nowy nauczyciel z literatury to wczoraj poznany Daniel, który od dzisiaj będzie panem Danielsem. Jedynego nie mogę odmówić tej książce. Znów byłam nastolatką:) Czytając bardzo odczuwałam problemy jakby znajome, chociaż niekoniecznie identyfikowałam się z bohaterami, bo wychowałam się w szczęśliwej rodzinie, to sposób myślenia, pojmowania świata okazał się jakby znajomy, choć minęło już dwadzieścia lat (!!!) doskonale rozumiałam tę huśtawkę nastrojów bohaterów z powieści, nie tylko głównych. Książka nie była zła, tylko ja już chyba...wyrosłam, czy co? Mnóstwo w niej spojrzeń, czy zadzwoni, czy nie zadzwoni, czy popatrzył czy nie spojrzał, no jak w liceum:))) (Chociaż cała reszta bardzo dorosła, opisy również:)) Taki przerywnik też jest potrzebny, człowiek przynajmniej uświadomi sobie jak się zestarzał, chociaż ciągle mam wrażenie jakby to było wczoraj...

A na drutach chusta. Pierwsza w tym roku. Pełno w niej ażurów i liści. Kolor dość trudny do określenia, taki beż wpadający w róż. Z tego miałam robić swego Stilla, ale po drodze zrobiłam kilka rzeczy i zostało mi tylko tyle motków. Na chustę raczej starczy.

Tutaj jeszcze w stanie mocno poczwarnym, jestem gdzieś w połowie i dość szybko idzie.

Mamy ostatnio dziwną pogodę, jest zimno, czasami jak zawieje, to mało z roweru nie spadnę, ale jeżdżę prawie codziennie i sprawia mi to ogromną radość:) Od kilku dni dodatkowo takie chmury w pięknych, jak to na Suwalszczyźnie okolicznościach przyrody.

  Chmury niczym w filmie, już się rozpogadza i będzie w końcu cieplej.

Mój "sprzęt", zaraz będzie pełnoletni, i choć z oryginału została tylko rama, to mam do niego ogromny sentyment, chociaż jeździ się tym dobrze tylko do momentu ostrzejszych podjazdów. Dlatego z wielką niecierpliwością oczekuję nowego roweru, który ma mknąć niczym strzała i generalnie sam jeździć. Oczywiście nie mogę się już doczekać, tym bardziej, że czekam już trzeci miesiąc, odkąd złożyłam zamówienie. Naprawdę chciałabym już w czerwcu szaleć  po górkach na nowym rowerze. Oczywiście pochwalę się jak już będzie czym:)))

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie:) Dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim postem i żegnam się tym chaberkiem alpejskim z mojego mini ogródka:)

Wiola