Jak wysoko sięga miłość

Załóżmy, że dziś jest środa, a ja się nie spóźniłam i zamieszczam tradycyjny wpis książkowy (szczegóły na blogu Magdy klik):))) Przeczytałam wyjątkową książkę. Jest to rozmowa Beaty Sabały-Zielińskiej z Ewą Berbeką, żoną zmarłego tragicznie Maćka Berbeki, wybitnego himalaisty i niesamowitego człowieka. Przyznam się szczerze, że tą książkę kupiła moja mama, mimo tego iż to ja w naszej rodzinie mam najwięcej miłości do gór. Omijałam ten temat od momentu tragicznego wypadku w 2013 r kiedy podczas schodzenia z Broad Peak zginęło dwóch himalaistów, w tym doświadczony Maciej Berbeka. Do momentu przeczytania książki miałam pobieżną wiedzę na temat tego co właściwie zaszło tam na górze, a cała otoczka i wzajemne opluwanie się w środowisku wspinaczy skutecznie zniechęciła mnie do zgłębiania tematu. Jedyne było pewne, zginęli ludzie. I z tej przyczyny bałam się trochę tej książki, obawiałam się, że będzie to kolejna powtórka z rozrywki. Jakże się myliłam! Kartka po kartce poznajemy po kolei historię poznania tej pary, miłości i potem prozy życia również. I jak w każdym przypadku, gdy mamy możliwość przyjrzenia się, niczym przez dziurkę od klucza, co tam dzieje się u sąsiadów, nie mogłam oderwać się od lektury.  Pani Ewa z pasją równą swojemu mężowi, opowiada o wszystkich tych niesamowitych historiach, o życiu w ciągłym strachu, o kilkumiesięcznych rozłąkach, wreszcie o tym jak i czy można pogodzić pasję z prowadzeniem domu, wychowaniem dzieci i czy ta pasja bardziej przeszkadza, dusi, obezwładnia a może dodaje skrzydeł. Sama mam wiele pasji, jestem też żoną człowieka z pasją. Całkowicie rozumiem i bardzo identyfikowałam się z wypowiedziami i poglądami pani Ewy, chociaż w moim przypadku sama co najwyżej ukłuję się drutem i raz zdarzyło mi się zaplątać w nitki, raz miałam poważny upadek z roweru, od tamtej pory bardzo ostrożnie zjeżdżam z górek,  Małżonek wprawdzie bierze udział w maratonach (sam poradził mi, że wolałby gdybym nie starowała, chociaż jakoś szczególnie się nie wyrywałam), ale nigdy nie miałam świadomości, że może z jazdy nie wrócić i nigdy nie ograniczałam go, ani nie robiłam wymówek, wręcz przeciwnie, wzajemnie się wspieramy, trochę mobilizujemy, nawet rywalizujemy, bo najszczęśliwsi jesteśmy na rowerze, ja jeszcze jakbym miała druty i była w górach to już raj:)) Także na nasuwające się pytania: po co oni się wspinają, po kiego grzyba leźć tak wysoko w zimę, przecież mają rodziny, nie myślą o nich? i na setki podobnych, nie obruszam się, nie krytykuję, nie oceniam - rozumiem. Autentycznie, prawdziwie  rozumiem. Pani Ewa też to rozumiała, a pan Maciej był szczęściarzem. Pasjonująca lektura, nie tylko dla miłośników gór. Polecam bardzo!

Poza tym niestety porażka! Mój piękny sweterek, a był to Still Light, po pierwszych konkretnych przymiarkach ląduje w koszyku z zaczętymi i odłożonymi oraz nigdy nieskończonymi pracami:( 

Zrobiłam już go naprawdę całkiem sporo, postanowiłam najpierw zrobić kieszenie, ze względu na znikomą ilość nitki w głównym kolorze, a i tak troszkę kombinowałam, wzorując się na Kasi (klik) 

Moje kieszenie są od połowy w innym kolorze. Powiem szczerze, że nie czuję się komfortowo w takim modelu, góra wyszła zdecydowanie za bardzo obcisła, natomiast kieszenie dodają mi dodatkowych kilogramów w okolicy już i tak obfitej talii, wszystko to sprawia, że nie czuję się w tym dobrze i niestety z wielkim żalem odkładam na później. Zobaczę jeszcze co z tym zrobię, najlepiej byłoby zgubić gdzieś te 15 nadprogramowych kilogramów, wtedy tunika pewnie podobałaby się bardzo, albo spruję kieszenie i zrobię bez, zobaczę jeszcze. Na dzień dzisiejszy straciłam do niej serce:( Chociaż karczek podoba mi się okrutnie. 

Poza tym udało nam się szczęśliwie dziś zrobić zdjęcia, oczywiście z lekkim poślizgiem, brązowemu sweterkowi, który się przewijał tu i ówdzie na blogu.  Było majowo, kwieciście, trochę nerwowo, ale ważne, że są. Teraz tylko jeszcze potrzeba mi troszeczkę czasu, by to wszystko uporządkować, poczekacie?

Pozdrawiam Was bardo serdecznie:)

Wiola