Wracam z chorobowego:)

Luty to jest taki wredny miesiąc, szczyt wszelkich możliwych infekcji, którym i my nie zdołaliśmy się oprzeć. Stąd ta cisza na blogu. Jednak zaczął się marzec i z nowym zapasem energii zmierzam ku zbliżającej się wiośnie:) U mnie jak zwykle dużo się dzieje, dużo się czyta i znowu dużo jeździ, ale po kolei ;) W lutym przeczytałam tylko trzy książki, ale za to bardzo dobre. I w ramach WCiDz (klik) zapraszam na krótką recenzję.

"Zielona Sukienka. Przez Rosję i Kazachstan śladami rodzinnej historii" Małgorzaty Szumskiej, jest to świetnie napisany reportaż o podróży autorki śladami zesłańczej drogi, którą przebyli dziadkowie z Polski na Syberię i Kazachstan. Czytając, śledzimy jej zmagania z odrębną kulturą i mentalnością ludzi zamieszkujących te rozległe tereny ,  których spotyka po drodze. W treść bardzo zgrabnie wpleciona jest odtworzona historia dziadka i babci p. Małgorzaty. Poznajemy ich dzieciństwo i możemy podpatrzeć jak rozkwitała ich krótka miłość, ich wspólne bycie razem do momentu rozdzielenia i zesłania. Poznamy też historię zielonej sukienki:) Czyta się jednym tchem, bardzo polecam!

Druga książka to "Trzy filiżanki herbaty" Grega Mortensona i Davida Olivera Relin. Książkę kupiłam dość dawno temu, zauroczyła mnie okładka, tytuł i pobieżna informacja z okładki, że książka będzie o górach. Kto mnie dobrze zna wie, że nie opierałam się długo;) Leżała sobie bidulka, kurzyła się, aż w końcu nadszedł jej czas:) Jak zaczęłam ją czytać, nie mogłam przestać. Żyłam treścią tej książki. Opowiadałam fragmenty każdemu kto chciał słuchać. Historia zaczyna się w momencie, gdy Greg Mortenson wraz z grupą himalaistów  próbuje zdobyć szczyt K2. Nie będę opisywać technicznych szczegółów tej wyprawy, ostatecznie podbój się nie udał, a nasz bohater po kilkudziesięciodniowym pobycie na dużych wysokościach, ostatecznie pogodził się z porażką i zaczął kilkudniowy "spacer' w dół. Po drodze gubi się, głodny, wyczerpany trafia do wioski , której nie ma na żadnej mapie. Mieszkańcy przyjmują go i dzielą się bardzo skromnymi zapasami jedzenia. Greg dochodzi do siebie, zaczyna obserwować swoich gospodarzy i tego jak udaje im się przetrwać w tym skalistym , niemal księżycowym krajobrazie. Po kilku dniach poznaje wszelkie zwyczaje i zajęcia,  prosi , aby pokazano mu szkołę,  w której uczą się tutejsze dzieci. Niechętnie zostaje zaprowadzony na tyły wioski, widzi grupę kilkudziesięciu dzieci, grzebiących patykiem po piasku. Dzieci nie miały nawet tabliczek. Szkoły nie było.Nauczyciela też nie było. Uczyły się same. Nauczyciel przychodził na trzy dni w tygodniu, na resztę dni nie było pieniędzy. Grega poraził ten widok. Postawił sobie nowy cel, o wiele trudniejszy niż zdobycie K2. Postanowił wybudować tym dzieciom szkołę. On Amerykanin ,w muzułmańskim Pakistanie. Sam. Chylę czoła przed bohaterem tej książki, chylę też czoła przed człowiekiem, który to spisał (prace nad książką trwały dwa lata), rzeczy które są tam opisane są tak  niesamowite i nieprawdopodobne, że aż wydają się niemożliwe do wykonania i niemożliwe aby w ogóle miały miejsce. Jedna z tych książek , którą trzeba przeczytać!

Na czytniku "Sztuka słyszenia bicia serca" Jan-Phillipp Sendeker. Cóż tu dużo mówić. Jest to książka o miłości. Bezwarunkowej, zmysłowej, pokornej. Jeżeli chcecie na chwilę oderwać się od wszystkiego i zanurzyć w świecie dźwięków i zapachów, to ta książka jest dla Was. Nie będę zbyt wiele pisać , bo nie chcę Wam psuć przyjemności poznawania tej niesłychanej historii. Po prostu przeczytajcie.

Teraz przejdźmy do strefy włóczkowej. Nie wiedzieć dlaczego i nie wiedzieć kiedy , ale mam na drutach już dwa zaczęte swetry(!?!) Moja słynna zasada wyłączności na jedną zaczętą robótkę posypała się:) Nie, nie cierpię z tego powodu:) Lada moment rozpocznę trzecią:)) Po kolei... pamiętacie niebieski sweterek dla Pierworodnej?

Melduję, że już został zakończony, nitki pochowałam, czeka teraz na guziki:)

Jedna z rozpoczętych robótek, to moja wariacja na temat bardzo znanego i popularnego wzoru, podzieliłam już oczka na rękawy i spontanicznie dokładam sobie coraz to nowe kolory z tego co tam mam pod ręką, nie wiem jeszcze jaki będzie efekt końcowy , ale na tym etapie jestem zadowolona. Ten projekt jest wspólnym dzierganiem na szerszą skalę, powstanie kilka różnych odsłon tego samego sweterka, przy okazji uczę też koleżanki, które zmotywowałam do wspólnego dziergania i tym sposobem mam pod okiem dwie uczennice, które pilnie dziergają swoją wersję. Dla każdej z nich jest to pierwszy sweterek w okrążeniach i w jednym kawałku. Dziewczyny tak się wciągnęły, że jak dziergają to świat może dla nich nie istnieć:) Widok bezcenny;))

Poza tym wpadłam w wir zaopatrzenia najstarszego dziecka w  sweterki i dziergam kolejny:) Bez zapięć i znowu z bawełny:)

 Aktualna faza to oddzielenie oczek na rękawy. Jak zwykle miałam problemy z próbką. Pierwszy sweter wyszedł mi dużo za mały. Nie prułam go. Zaczęłam drugi:) Aktualnie jestem w tym samym momencie co pierwsza próba. Zrobię do końca i jak zostanie włóczki to dokończę ten pierwszy, może będzie dobry dla Młodszej? Także mam już rozgrzebane trzy swetry, ale nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia:))

A poza tym... nie jestem na diecie:) Dzisiaj jest jednodniowy odpust. Korzystając z chwili wolności  dogadzałyśmy sobie jak widać babeczkami. Na moje nieszczęście kawiarenka, która je serwuje jest ulokowana niedaleko mnie, więc walczę ze sobą i wciąż nie umiem wybrać ulubionego smaku:)) Oprócz wspólnego dziergania miałyśmy dzisiaj z koleżanką Asią także wspólne próbowanie i pałaszowanie:) No i trzeba przyznać, że są niezwykle fotogeniczne:)

Dobrze, że rozpoczęłam już sezon rowerowy i szybko spalę te piękności, nie wiem czy to dużo, ale w lutym przejechałam 250 km:)

Wybaczcie ten długi post, zaległości się narobiły i trzeba było trochę je nadrobić:) Na sam zupełnie koniec zapytam się Was jak tam u Was wiosna? Czuć już ją w powietrzu? A może już nieśmiało zawitała? U mnie jest jeden taki zew, który zwiastuje rychłe przyjście wiosny:) 

Często słyszę pytania o mojego kota, czy się kłaczy?.... hmm, jakby tu powiedzieć? Trafiła mi się wyjątkowo wełnista rasa, powyższe zdjęcie obrazuje jedno czesanie:) Może zacznę zbierać i przerabiać, bo to sam puch jest, fruwa to to wokół niczym pyłki topoli w lecie, a kota strach dotykać, żeby się nie zadławić, biedny kot:)) Mniej więcej tak to wygląda, jakby ktoś się pytał o ragdolla:)) I jak u Was z tą wiosną? Podobnie jak u mnie?:)

Kończę powoli:) Dziękuję za odwiedziny i za przemiłe komentarze. Wiem, że teraz była przerwa, ale planuję również podobną w marcu, tym razem techniczną. Nie wiem jeszcze jak długo ona potrwa. Od dłuższego czasu planuję zmiany w wyglądzie bloga, poważnie zastanawiam się też nad zmianą nazwy, na polską, ułatwiłoby to znacznie wyszukanie bloga i mi też gdy ktoś pyta mnie o nazwę bloga lub adres mailowy ( nie wiem co ja sobie myślałam, gdy go zakładałam, ale trzeba przyznać, że fantazję miałam:))) Mam nadzieję, że Wam się spodoba i wciąż będziecie do mnie zaglądać:) Pierwsze zdjęcia gotowych udziergów planuję na kwiecień , jak trochę się ociepli i jak pokończę to co mam aktualnie na drutach. Trzymajcie kciuki za pomyślność moich wszystkich planów:))) Na koniec kota, którą czeka w piątek dość nieprzyjemny, ale konieczny zabieg:))

Pozdrawiam Was serdecznie:)

Wiola