Światło, którego nie widać.

Nie wiem jak u Was , ale  u mnie za oknem pada śnieg:) W zasadzie nie byłoby w tym nic dziwnego, wszak mamy zimę, jednak nie potrafię ukryć rozczarowania, bo rozpoczęty przez mnie nowy sezon rowerowy od kilku dni tkwi w zawieszeniu. Nie odbiegając od tematu, w ramach wspólnego czytania i dziergania (klik) postanowiłam jednak napisać króciutki post na temat książki, którą dzielnie czytałam przez ostatni tydzień.

Nie będę ukrywać, że ta książka ( Światło którego nie widać - A. Doerr.) zaciekawiła mnie od pierwszego spojrzenia. Piękna okładka, intrygujący tytuł, nagroda Pulitzera za 2015 rok, w końcu ramy czasowe oraz sam temat , sprawiły że kwestią czasu będzie przeczytanie jej. Wczoraj w nocy przeczytałam ostatni rozdział i... niestety będę w tej mniejszej części odszczepieńców, której lektura nie porwała, nie sprawiła , że zarywałam noce, nie zaniedbywałam posiłków ani drutów, żeby móc tylko wrócić z powrotem na łamy historii. Książka sama w sobie nie jest zła w skali do dziesięciu dałabym jej silne 6.5 , jednak po TAKIEJ otoczce, która była wokół tej książki, spodziewałam się naprawdę więcej. Akcja dzieje się na przestrzeni 90 lat od 1934 roku do 2014, chociaż głównie przypadnie na czas II Wojny Światowej. Główni bohaterowie to Marie-Laurie , urodzona w Paryżu i Werner który żyje w Niemczech. Nasza uwaga musiała więc zostać podzielona między te dwie osoby, które żyły w dwóch innych światach. Autor postanowił więc przedstawić to za pomocą bardzo krótkich rozdziałów , dwu, trzy stronicowych, więc na dwóch kartkach czytamy co słychać u Marie-Laurie, a na następnych dwóch czytamy o Wernerze. Nie byłoby to może tak irytujące, gdyby nie to , że skakaliśmy jeszcze co te dwie, trzy kartki w różne lata, a więc raz to był rok 1944, raz 1941, potem 1945 i znowu za dwie kartki 1943 (?). Może autor chciał w ten sposób sprawdzić czy uważnie czytamy książkę, by za chwilę wywołać nas do odpowiedzi z treści i faktów? Kto wie? Może za to ten Pulitzer? A może ja nie dorosłam do wyższej kultury? Historia sama w sobie jest bardzo ciekawa i uważam , że bardzo wiele straciła poprzez to skakanie, to tak jakbym w pośpiechu jadła smaczne ciasto, niby pyszne, ale nie było jak w niego się wgryźć i zatopić w smaku. Szkoda:( Nie wiem, czy ktoś z Was czytał tę książkę, ale bardzo ciekawi mnie Wasza opinia, może była zupełnie inna?

Na zdjęciu powyżej widać moją nową robótkę. Książka mnie nie porwała, ale druty tak. Powstaje zamówiony przez moją starszą córkę "sweterek, elegancki, rozpinany, do sukienki", takie miała życzenie. Mama robi. Wzór bardzo znany, ale pochwalę się nim jak już zrobię, bo przecież nie będzie zaskoczenia:) Zaczęłam w niedzielę, skończyłam właśnie listwę na dziurki od guzików, może już jutro zacznę rękawy?

Poza tym od jakiegoś czasu mam uczennicę:) Uczennica jest bardzo zdolna, przejawia wszelkie możliwe objawy zacięcia dziewiarskiego, co bardzo dobrze rokuje na przyszłość, a nam zasili szeregi dziergających maniaczek:)  Za zgodą adeptki prezentuję pierwszy udzierg. 

Tak, to pierwsze co Ania udziergała:) Aż strach się bać co będzie za rok:) W tajemnicy powiem jeszcze, że dziś ćwiczyłyśmy ażury, przy niewielkim moim udziale, idzie dziewczyna jak burza. Mam nadzieję, że uczeń szybko przerośnie mistrza:)

Co robicie w najbliższą sobotę? Jeżeli macie czas i przypadkiem jesteście w Suwałkach to w imieniu Magdy zapraszam na Relaks przy drutach i kawie, które odbędzie się w kawiarni CUPCAKE 13 lutego o godz. 16:00, wszelkie szczegóły tutaj (klik).  Jest to już drugie spotkanie, które organizuje Magda, na którym wspólnie dziergamy, uczymy się i pijemy smaczną kawę:) Zapraszam!  Do zobaczenia:)

Wiola.