Lekko gorzkie cappuccino oraz zapowiedź.

Witam serdecznie wszystkich w lutym:) Zastanawiałam się nad sensem pisania poniższego posta, bo generalnie ostatnio obijam się . Zszedł mi z drutów ostatni test, nowych nie planuję w najbliższym czasie i chyba muszę chwilowo nacieszyć się "nicrobieniem". Z drugiej strony , dziwnie mi jakoś tak, że nic w rękach nie trzymam. Wieszczę więc zatem, że chwilowy zastój zniknie szybciej niż początkowo zamierzałam:) Jednak udało mi się przeczytać jedną książkę w ramach WCiDz (klik)

Pamiętacie jak miałam w planach przeczytanie jakiejś lekkiej książki, po serii dość poważnych lektur (klik)? Wiedziona ładną okładką, sielsko brzmiącym tytułem zabrałam się za czytanie "Cappuccino z cynamonem" Edyty Świątek. Jest mały domek w Niepołomicach, jest szczęśliwa rodzina, ale jak to w książkach ( i życiu czasami też) bywa, są to pozory. W związku Patrycji i Sebastiana od dawna jest coś nie tak. Niby są razem, niby się kochają, spędzają ze sobą czas, mają nastoletnią córkę a jednak nie można wyzbyć się wrażenia, że w ich życiu wypaliła się ta iskra, dogasł żar, który spaja każdą miłość. Któregoś dnia Sebastian proponuje żonie, by ta znalazła sobie kochanka, wprawiając w spore zakłopotanie i zaskoczenie osłupiałą Patrycję. Ona sama nie jednemu mężczyźnie mogłaby zawrócić w głowie, zadbana, wysoka, chociaż w rozmiarze 40. Po jakimś czasie mąż postanawia wnieść sprawę o rozwód. Patrycja zostaje sama z córką, wymagającym poświecenia czasu ogrodem, psującym się samochodem i kiepską pracą. O tym co będzie dalej musicie przeczytać sami:) Książka ta całkowicie zaspokoiła moją chęć na przeczytanie ... (nie mogę znaleźć odpowiedniego słowa), dość lekkiej literatury. Nie porwała mnie , ani nie zniechęciła, nie wiem dlaczego ale potraktowałam ją dość obojętnie. Ot przeczytałam i już. 

Poza tym skończyłam już dywanik do łazienki. Tutaj zrobiłam zdjęcie z innej perspektywy i więcej widać.  

Docelowo miał on powędrować pod tron:) Zrobiłam mu nawet ładne wycięcie, żeby dywanik doskonale dopasował się pod nogę muszli. Jednak teraz nie wiem, czy nie spruję tego wycięcia i nie zrobię podkładki na stół, mam jeszcze włóczki na drugą , byłby komplet, a poza tym muszę stwierdzić , że ładnie wygląda jako tło pod kubek i talerzyk:) Może szkoda, go do łazienki? 

Jak już wcześniej pisałam, skończyłam swój ostatni test. Oczywiście trochę po czasie:) Miał być to sweterek dla mnie, jednak okazał się być za mały (jak on śmiał!:) Szczęśliwie już dla mnie i dla niego ma nową właścicielkę. Udało nam się zrobić na szybko gdzieś w dwadzieścia minut jakieś zdjęcia, więc zapraszam jutro na prezentację sweterka. Na zachętę kilka zdjęć.

 Miałam piękną i smukłą modelkę:) Przypadkowy rekwizyt też się podkręcił, przepraszam, ale nie mogę się powstrzymać , żeby nie wkleić tych zdjęć:))

Kot sam nie wiedział, czy mu dobrze, czy nie?:)) Wiać nie wiał, ale z lekką dozą obojętności wolał obserwować nas z niedalekiej odległości, żeby przypadkiem coś ciekawego mu nie umknęło:)) Pozdrawiam Was wszystkich bardzo serdecznie i zapraszam na jutrzejszy wpis:)

Wiola