A co tam na drutach i w czytniku?

 Młodsza dalej w domu, więc komputerowe życie mocno ograniczone, a poza tym miałam bardzo dobrą książkę a i na drutach sporo się działo, więc same rozumiecie:)

Sukienka już zblokowana , wysuszona , tak samo jak dwie wersje komina Rene, ale wciąż czekam na zgranie się trzech najważniejszych elementów potrzebnych do zrobienia zdjęć , najważniejsze to pogody , nie mglistej , nie słotnej , nie ciemnej , wolnego czasu Małżonka i mojego  i ewentualnie lepszego niż zwykle wyglądu, co przy chorym dziecku , budzącym się co parę godzin w nocy od czterech tygodni raczej jest trudnym do zrealizowania. Ale dość narzekania, mam nadzieję , że w najbliższych dniach stanie się jasność (choć przez chwilę), a my będziemy mogli wybrać się na jakiś fajny spacer:)

Na drutach aktualnie kolejny test i co najdziwniejsze nie dla mnie:) Ale fajnie mi się robi, wprawdzie przybywa jej mało , ale najważniejsze , że do przodu.

Jest środa (klik) , więc czas na lekturę. Właśnie przeczytałam "Lawendowy pokój" Niny George. Książkę, która ma chyba tyle samo zwolenników , co przeciwników.  Opowiada o księgarzu Jeanie Perdu , który nie jest zwykłym księgarzem, potrafi on "dobrać" odpowiednią książkę na odpowiedni nastrój dla każdej osoby, inną dla nastolatki, inną dla kobiety , którą poniża mąż , a inną dla męża niewiernej żony,  jeszcze inną dla zakochanych. Książkę na dobry sen i na złamane serce, słowem książkę na każdą chorobę duszy. I chociaż tak dobrze zna się na ludzkich bolączkach , sam sobie nie potrafi pomóc i wciąż jeszcze nie może pogodzić się z rozstaniem z ukochaną kobietą, rozdrapując i rozpamiętując wciąż na nowo ich zagadkowe rozstanie sprzed dwudziestu lat. Nie będę opisywać dalszej fabuły, powiem tylko , że książkę specjalnie dozowałam sobie w małych ilościach , aby za szybko się nie skończyła. Zdecydowanie należę do zwolenników tej powieści, nie przerażały mnie nawet obszerne opisy przyrody, może dlatego , że w wielu miejscach tam opisywanych miałam przyjemność być. Więc niejako do wyobraźni dochodziły do głosu również wspomnienia tego szczególnego światła, koloru morza i wszystkich tych rzeczy, które mogłam zobaczyć, poczuć , a nawet posmakować. Nie jest to taka typowa książka o Prowansji, Prowansja jest tam tylko tłem , chociaż bardzo istotnym. Jest to książka przede wszystkim o utraconej miłości , próbie zaakceptowania i zmierzenia się z odrzuceniem, a jednocześnie książka o próbie otworzenia się na drugiego człowieka, o podróży w głąb siebie i poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania dotyczące życia. Może się nie znam na książkach , może to jest po prostu kolejne czytadło , ale mi się podobało i z przyjemnością podróżowałam razem z głównym bohaterem i jego przyjaciółmi (którzy po drodze dołączyli do niego) nie tylko w tę podróż po Francji , ale i w podróż w głąb siebie.

Dziś już kończę , wyjątkowo zamieszczając tylko jedno zdjęcie. Dziękuję serdecznie za wszystkie tak bardzo miłe komentarze z poprzedniego posta i pozdrawiam wszystkich serdecznie:))

Wiola