Post zupełnie niedziewiarski.

         Jestem , żyję , mam się dobrze:) Jednak wrzesień, to taki czas, gdy człowiek musi na nowo zorganizować sobie czas , a przede wszystkim dostosować się do grafików zajęć dwojga latorośli, a jeżeli po drodze trafia się mały remoncik i niezbyt przyjemna "urzędowa" sprawa, to wszystko potrafi nieźle się skomplikować i na moje małe przyjemności pozostaje mniej czasu. Jakby tego było mało to zostałam brutalnie pokonana przez sweter (!) , na razie jeden zero dla niego , a poza tym doświadczyłam po raz kolejny największego koszmaru dziewiarki, czyli zabrakło mi włóczki:(  Sweter czeka więc na ponowne dokończenie, a ja czekam na motki:) 

       Wracając do tytułu posta, to chciałabym się z Wami podzielić kilkoma chociaż fotografiami z tych wspaniałych , wrześniowych dni.

 

Jak zwykle wiatr wieje w mym kierunku, też tak macie?

 

Jak wiecie mieszkam w dość urokliwym miejscu i w zasadzie nie muszę wiele się natrudzić, aby zabrać dzieci na fajny spacer i co najważniejsze , nie musimy jechać daleko, tutaj jesteśmy na naszym ulubionym spacerniku, rzut beretem od miasta,  w Wigierskim Parku Narodowym. Miejsce niezwykle urokliwe, pełne oznakowanych  ścieżek krajoznawczych i dydaktycznych. Wiele kładek , wiat i wież widokowych.  Chociaż osobiście wielbię miłością bezwzględną Suwalski Park Krajobrazowy, to pod względem infrastruktury SPK jawi się niczym ubogi, aczkolwiek piękny , krewny. Jednak wiadomo , inna ranga parku, a co za tym idzie , inne pieniądze. Moje Dziewczyny uwielbiają tu przyjeżdżać. My z resztą też. O każdej porze roku jest tu pięknie. I o każdej porze roku często i gęsto tu dreptamy.

Jedne z wielu w WPN tzw. sucharów, czyli jeziorek dystroficznych.

I kolejny suchar.

Czy Wy jak byliście mali też wariowaliście na punkcie suchych liści? 

W kwestii niedokończonego swetra postanowiłam oczywiście się nie poddawać, choć wnerwił mnie dziad potwornie i mimo tego , że miałam już go skończonego, to po przymiarce nijak mi nie pasował, aż mi witki opadły jak zobaczyłam końcowy efekt:( Podjęłam jedyną i słuszną decyzję o spruciu plisy, a raczej kołnierz(ysk)a , wszak w pruciu mam niezłe doświadczenie i po dotarciu paczki z brakującą włóczką, zabieram się za niego. Nie daruję mu! Włóczki jeszcze nie zamówiłam , bo boję się wchodzić już do internetowych sklepów, wszak mam przeczucie jak to się skończy, chociaż może mi się uda i dokupię tylko te brakujące motki? Trzymajcie za mnie kciuki:)))

Na samym końcu mojego zupełnie nie dziewiarskiego posta , chciałabym podziękować za wszystkie niezwykle miłe i podnoszące moje morale do granic możliwości,  komentarze z poprzedniego posta. Dziękuję:))) Mam nadzieję , że uda mi się wrócić tu w środę, bo książek przeczytałam od groma. Do zobaczenia.

Wiola.